یادگارِعُمر آخرین مطالب
آرشيو وبلاگ
نويسندگان یک شنبه 3 آبان 1394برچسب:, :: :: نويسنده : علی
ز رهِ هوس به تو کی رسم؟ نَفَسی ز خود نرمیده من همه حیرتم، به کجا رَوَم؟ به رهت سری نکشیده من به چه برگ سازِ طرب کنم؟ ز چه جام نشئه طلب کنم؟ گلِ باغِ شعله نچیده من، میِ داغِ دل نچشیده من چو گل، آنکه نسخهٔ صد چمن، ز نقابِ جلوه گشوده تو چو می، آنکه عشرتِ عالَمی، ز گُدازِ خود طلبیده من چه بلا ستمکش غیرتم چقدر نشانهٔ حیرتم که شهیدِ خنجرِ نازِ تو شده عالَمی و تپیده من تو به محفلی ننموده رو که ز تابِ شعلهٔ غیرتش همه اشک گشته به رنگِ شمع و ز چشم خود نچکیده من میِ جامِ ناز و نیازها به خمار اگر نکشد چرا ز سَرِ جفا نگذشته تو، ز درِ وفا نرمیده من چو نگاهِ گرم به هر طرف که گذشته محملِ نازِ تو چو دلِ گداخته از پیات به رکابِ اشک دویده من تو و صد چمن طربِ نُمُو من و شبنمی نگه آبرو به بهارِ عالَمِ رنگ و بو، همه جلوه تو، همه دیده من نه جنونِ سینه دریدنی نه فنونِ مشقِ تپیدنی به سوادِ دردِ تو کی رسم؟ الفی ز ناله کشیده من چو سَحَر نیامده در نظر، رَمِ فرصتِ نَفَس آنقدر که بَرَم بر آب شکفتگی به طراوتِ گلِ چیده من به کدام نغمهٔ دل گُسِل ز نواکشان نَشَوم خَجِل؟ چو جَرَس به غیرِ شکستِ دل سخنی ز خود نشنیده من من «بیدل» و غَمِ غَفلتی، که زِ چشمـبندِ فُسونِ دل همه جا ز جلوهٔ من پُر ست و به هیچـجا نرسیده من میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی |
|||
|